Бөөндөнө өө... (сэтгэгдлүүдийн "дэлгэрэнгүй" хариултууд)

- "Хүн зүгээр суулгах дургүй, тиймээс өөрөө ч зүгээр суух дургүй..." гэж бичсэний дараа Гэгээн "хүнийг зүгээр суулгахгүйн тулд дургүйцлээ хэрхэн илэрхийлдэг тухай" бичихийг хүссэн байсан, бас зарим нь "үглээ" мэтээр ойлгоод байх шиг байна билээ:

Юуны өмнө энэ талаар "мэргэжсэн" хүн биш шүү. Зүгээр л бодлоосоо хуваалцах гээд үзье.
Хүн яах гэж "амьд" явдгийн гэж юуны өмнө асуух нь зүйтэй байх. Яагаад хүн болж төрсөн юм? Хүн болж төрсний ач холбогдол гэх мэт нэмэлт асуултууд гарч ирээд "хүндэрч" ч мэднэ... Хүн ер нь зүгээр суух нь залхуурахтай адилхан шүү дээ. Амарч байгаа мэт боловч улам ч ядарч, уйдаж, янз бүр болдог юм биш үү? Миний хувьд "хэт зүгээр суух" нь бүр ч залхуутай, ядаргаатай байдгийн. Биеэ чагнаад л, сэтгэл санаагаар янзан бүрийн бодолд унаад л... тэр нь голдуу сөрөг байх нь олонтаа...
Зүгээр л суугаад байхаар өөртөө ямар нэгэн зүйлийг өөртөө олоод хийчихвэл сэтгэл "онгойгоод" их аятайхан болчихдог юм. Жишээ нь энэхүү блогийг бичиж байгаа минь миний зүгээр суухгүй байгаагийн нэг илрэл.
Зүгээр суухгүйн тулд өөртөө олсон ажлын хүн чинь сэтгэлээсээ хийнэ. Яагаад гэвэл тэр хүн өөртөө ажил олох буюу өөртөө ажил удаж байгаа болохоороо. (Өөртөө ажил "удах" гэж бид ярьдаг байхаа) Өөртөө ажил удаж байх нь зүгээр мэт надад санагддаг. Хүн ажилласнаараа хөгжиж дэвшинэ үү гэхээс хэзээ ч уруудахгүй. Мэдэхгүй, чадахгүй ганц ч болов зүйлийг сурч мэднэ... Бид бүгдийг мэддэггүй байх аа. Зарим хүн бүгдийг мэдэх шаардлага байхгүй гэж бодож байж болох юм. Мэдсэн, сонссон, сурсан зүйл хүнд хэзээд хэрэг болно. Магадгүй "муу" зүйл ч гэсэн хэрэг болох цаг ирнэ шүү дээ...
За ингээд өөрөө яагаад "зүгээр суудаггүй" байдаг тухайгаа бичлээ. Харин бусдын тухайд яадаг тухайгаа бичвэл:
Миний бодлоор би ажил хийгээд зүгээр байвал бусад хүмүүс "ухаантай" тул, магадгүй намайг өрөвдөөд, хүртэл ажиллах сэтгэл төрөх байх гэж боддог. Жишээ нь гэр бүлд хэн нь ч аяга таваг угаалгүй овооролдоод байж мэднэ л дээ. (хамгийн энгийнээр бодоход) Хэн нэгнийг угаах байх гээд бүгдээрээ бодоод л хүлээгээд байдаг. Хэн нь ч угаах сэтгэл гаргахгүй байвал яах уу? Наад зах нь үнэр танар үнэртээд л эхэлнэ шүү дээ...
Тэгэхээр хэн нэгэн угаах нь зайлшгүй. Би бол хамгийн түрүүнд тэр угаах хүний нэг нь болох байх. Яагаад гэвэл би тэр бүхнийг тэвчихгүй эхлээд "хөдөлнө". Би угаана, цэвэрлэнэ бүгдийг нь хийнэ. Гэхдээ би юу ч гэж "үглэхгүй". Зүгээр л хийчихнэ. Бас хийх гэж байгаа тухайгаа, хийснээ ч ярихгүй. Дуугай л хийчихнэ. Харин дотроо бол "би хийсэн" гэдгээ саначихна. Дахин ийм байдал гарвал би хэлж байгаад угаана, хийснийхээ дараа хэлнэ. Бүр дахиад ийм байдал давтагдвал би тэр аяга таваг өмхийрсан ч угаахгүй "тэвчээртэй" хандана. Яагаад гэвэл би өөрийнхөө талаас хийх зүйлээ хийсэн гэсэн үг. Тэгэхээр хэн нэгэн тэр тухай бодох цаг нь болсон гэсэн үг.

Товчхондоо бол "тэвч, итгэ, хүлээ" юм л даа... Тэгээд тэвчээд, итгээд, хүлээгээд барахгүй бол "битгий тоо"-д шилжиж буй хэрэг... :)


- "Хачин зүүд"-ний тухай бичлэгт Дугуйлан сэтгэгдлээ бичсэн байсан. Тэгээд тэр тухай өөрийнхөө блогтоо бичихийг хүссэн "хүсэлт" маягийн зүйл асуусан байсан:
Зүүдээ блогтоо бичсэн анхны тохиолдол байх. Дугуйлангийн бодол сэтгэгдэлд их аятайхан хандаж буй. Эсэргүүцэхгүй бас дэмжихгүй. Уншихад гэмгүй. Хүний үгийг сонсож байх гэдэг нь тэрийг хэлж буй юм л даа. Логиктой сэтгэгдэл байсан.
Миний бодлоор бол тэр зүүдний тухай тайлбараа бичвэл:
Охиноо санаад зүүдэлсэн гэдгээ мэдэж байгаа. Хичээлийн шинэ жил нь эхлээд бас бус дотроо санаж бодож явдаг зүйлтэй тул түүндээ сэтгэл минь улам шаналаад (төлбөр, хувцас, энээ тэрээ, бүр хэрхэн хүүхдээ сургуульд нь хүргэх вэ гээд л янзан бүрийн хүүхэдтэй холбоотой асуудлууд) хандаад тиймээс зүүдэлсэн байх гэж бодож буй. Харин яагаад шинэ байр, гол, сэлэх, охин минь намайг сонсохгүй байгаа зэргийг бол би ёстой "зөвөөр" тайлбарлаж мэдэхгүй. Бодохнээ, охин минь намайг сонсохгүй байх гэж боддог юм. Яагаад гэвэл би "сайн" аав байж чадаагүйдээ өөртөө сэтгэл хангалуун бус явдаг. Өсөж өндийж томрох тусмаа намайг "уучлахгүй" байх гэж боддог. Өө тийм, шинэ байрны тухайд бол миний бодлоор: ээж нь хүнтэй болсон байх гэсэн л бодол төрсөн. Охин ээжийгээ дагаад явсан байдлаар... Хэрлэн голын тухайд бол би өөрөө нутгаа санаж буйн илрэл байх. Гүүрний тухайд бол, намайг байхад нэг модон гүүрний үлдэгдэл, тэгээд шинэ гүүр байсан юм. Хэрлэн голын тухай бодохоор халуун зунаар хөвөөн дээр нь тоглож байсан хүүхэд нас минь яалт үгүй санагддаг билээ...
Блог дээрээ бичих тухайд бол: Таны бодол санаа тул блогтоо бичихэд татгалзахгүй ээ...