"Эхнэрээ дэмжье" нийтлэлийг уншаад өөрийнхөө өнгөрснийг дүгнэвэл:

Би "эсрэгээр" нь амьдардаг байж:

1. Юун утасдахтай манатай. Улаан коммун ажил, ажил гээд л. Ажилаа л хийж байвал гэсэн бодолтой байж. Ажилаа хийгээд алдсан зүйл ч байхгүй л дээ. Харин би өөрөө л гэр бүлийн тал дээр доголдсон байх. Харин ч эхнэрээ утасдахаар нь би ажилтай байна гээд бараг л уурлах шахам. Заримдаа албадсан юм шиг л ганц хоёр залгаад юу байна энээ тэрээ гээд л болоо. Бараг л 1 мин ярьдаг байсан байхаа. Ер нь өглөө яваад орой л гэрийн барааг харна. Өдөр ар гэрт юу болж байгааг мэдэхгүй. Охинтойгоо хааяа утсаар ярина. Эхнэртэйгээ бол амжихгүй. Мэдээж эхнэр ажилтай тул гээд шалтаг олчихно. Одоо бол ажил - амьдрал биш гэж ойлгодог болсон.
2. Чин сэтгэлийн яриа байтугай зүгээр яриа ч байхгүй шахам. За даа, энэ тал дээр бол таг байж. Гэртээ ядарч ирсэн амьтан хийсэн хоолыг нь идээд л, ТВ үзээд суучихна. Ажил дээрээ ядарч, ядарч ирэхэд үглээд ядаргаатай юм л гэж авна ш дээ. Зарим нэг асуудлыг яривал "за ойлголоо, мань нь зохицуулчихнаа" гээд л болоо. Тэгээд хэлсэн амандаа ч хүрэхдээ бас муу байж дээ.
3. Зөвхөн эхнэртэйгээ цагийг хамтдаа өнгөрөөх. Энэ талаар бол бодолтгүй. Айлын том хүү, том охин гэрлэчихсэн. Тиймээс баахан "шавар"-ууд гэрээр дүүрэн. Манай дүү нар, авгайн дүү нар гээд 4-н оюутнууд. Тэгээд дээр нь хүүхэдтэй. Дандаа л гэр бүлээрээ байгаа мэт боловч би зөвхөн эхнэртээ цаг гаргаж чаддагүй байж. Баяр ёслолын үеэр ажил, ажил гээд л бас алга болчихно. Ажлынхантайгаа болохоор цаг гаргаад эхнэртээ бол "амждаггүй" байж дээ.
Уг нь эсрэгээрээ байсан бол зөв байж тиймээ.