Ер нь яагаад сэтгэлээ бичиж болохгүй гэж...(өөртөө хэлэв)
Өнөөдөр нэг л сонин өдөр өнгөрлөө... Өглөөнөөс зүүднээсээ зугтаан сэрж, өдөр ажилдаа уймарч, орой ганцаардаж...
Сэтгэл гэгэлзээд л... Дотроо нэг л уйтгартай... Шөнө болж буйг хэлэх үү... Ганц хоёр пиво авч ганцаараа уулаа... Монголоороо баасандаж байгаа юм байлгүй дээ.
Чингисийн "Хань" дууг сонсоод л суулаа. Би нэг дууг сонсохоороо хэдэн цаг ч (цагаар ярина ш дээ) хамаагүй сонсчихдог нэг гэмтэй, тэр л жаягаараа энэ дууг сонсоод л... Дээр нь энэ дууны үгийг сонсоод байхаар нэг л юм хэлээд байдаг юм. Нэгэн биений минь нөгөө тал хаана яваа бол доо... Уг нь байсан. Одоо байхгүй. Байгаа ч би өөрөө байлгахгүй байх шиг...Сүүдэртэй байсан... Бас ч үгүй нэгэн цагт олон сүүдэртэй болчихсон ч юм шиг...Гэтэл одоо өөрийн минь сүүдэр ч надад харагдахгүй...Чихэртэй давстай амьдралын дарсыг хувааж ч байсан...Одоо дарсыг дээдлэн барих байтугай мөстэй усыг ч зүгээр хуваах янз алга...
Ая нь ч яг таарсан сайхан дуу шүү. Жагаа ахын дууг хэлэх үү дээр нь. Бас төрөлх монголоор...Эр хүн иймэрхүү бодолд умбаад сууж байдаг.. хөөрхий ч болдоо гэж өөрийгөө бодох юм. Гэтэл амьдрал үргэлжилсээр... Магадгүй ханийг үгүйлсэн байж болох юм. "Ханьтай" мөртлөө ханийг үгүйлнэ. Ханийг хайна.
ХАНЬ сайхан үг шүү...